1.2.26 I am calling out to the lord like a calf..

Verse 26

வானின் றழைக்கும் மழைபோல் இறைவனும்
தானின் றழைக்குங்கொல் என்று தயங்குவார்
ஆனின் றழைக்கு மதுபோல்என் நந்தியை
நானின் றழைப்பது ஞானங் கருதியே. 

Translation:

Like the rain that descends with loud noise from the skies

The lord will also descend with a huge noise-

People hesitate thinking so.  Like the calf that calls out its mother cow

I am calling Nandi for the sake of wisdom.

Commentary:  This verse can be interpreted in two ways.  Some people say that there is no need for them to attempt any means for liberation.  Divine grace will descend on its own without requiring any effort from the soul.   Some others say that the Divine grace will descend as per its will but the soul has to ready itself through various means, to receive it. This is the major difference of opinion between the vadakalai and thenkalai Srivaishnavas.  While those who belong to the thenkalai are of the first opinion, those who belong to the vadakalai say the second argument.  In any case, sakthi nipadam or descent of grace is according to Divine will.  In Kashmir Saivism this is called anupaya or no means.  This is the supreme upaya or effort.  The soul does all that which should be done and at the last point surrenders to the Divine will and waits for its grace.  Nayanmars call this as digging the lake and waiting for the rain to descend.  One has to dig the lake to collect the rain water but when the rain would descend is entirely up to the weather.  The experience, the descent of grace is as overwhelming and as spectacular as a heavy rain accompanied by lightning and thunder. 

One is reminded of Andal’s thiruppavai verse, “aazhi mazhaikkannaa onru nee kai karavel”.  It translates as “the eyed one who pours torrential rain! do not hold back anything”.  When divine grace descends, it is a completely drenching experience which does not hold back anything.  Tirumular describes this experience in tantiram 9. 

After describing the experience Tirumular says that he is calling out to the Divine like a calf’s plea to the mother cow.  The cow does not wait for the calf to call out for nourishment or nurturing.  It does so, on its own.  The calf’s calling is only an acknowledgement.  Similarly the soul’s calling out to the Divine is only an acknowledgement, a show of its appreciating for the great experience.  Tirumular’s call is not for any minor benefit but for the supreme knowledge which transforms into supreme experience. 

இப்பாடலின் முதல் இரண்டு வரிகளுக்கு இரு விதமாகப் பொருள் கூறலாம்.  சிலர், இறையருள் வானிலிருந்து கீழே இறங்கும் மழையைப் போல தானாக ஏற்படுவது.  அதற்கு உயிர்கள் ஒரு முயற்சியையும் மேற்கொள்ளத் தேவையில்லை என்பர்.  வேறு சிலர், இறையருள் தானாக இறங்குவதுதான் ஆனால் அதைப் பெற உயிர்கள் தம்மைத் தயார்ப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்பர்.  ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களின் இரு பிரிவுகளான தென்கலை வடகலை என்பவர்களிடையே உள்ள முக்கிய வேறுபாடு இதுதான்.  முன்னவர் முதல் கருத்தையும் பின்னவர் இரண்டாம் கருத்தையும் கொண்டு செயல்படுகின்றனர்.

இது எவ்வாறு இருக்கினும் இறையருள் தானாக இறங்குவது என்பதில் ஒருவருக்கும் கருத்து வேறுபாடு இல்லை.

இவ்வாறு இறையருள் இறங்குவது சக்தி நிபாதம் எனப்படுகிறது. காஷ்மீர சைவம் இதை அனுபாயம் என்கிறது.  உபாயங்களிலேயே மிக உயர்ந்த இந்த உபாயத்தில் ஆத்மா தன்னை முழுமையாக இறையருளிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு அதன் சங்கல்பத்துக்குக் காத்திருக்கிறது.  இதை நாயன்மார்கள் குளத்தை வெட்டி வைத்துக்கொண்டு மழை வருவதற்குக் காத்திருப்பது என்கின்றனர்.  இதனால் நாம் செய்யவேண்டியவையனைத்தையும் செய்துவிட்டு இறையருளுக்குக் காத்திருக்க வேண்டும் என்று புரிகிறது.  இவ்வாறு தோன்றும் இறையனுபவம் இடியும் மின்னலும் கூடிய மழையைப் போல இருக்கும் என்கிறார் திருமூலர்.  எவ்வாறு பெருமழை ஒருவரை முழுவதுமாக நனைத்துவிடுகிறதோ அதேபோல் இறையருள் ஒருவரை முழுவதுமாக ஆட்கொண்டுவிடுகிறது.

  இதைத்தான் ஆண்டாள் தனது திருப்பாவையில் “ஆழிமழைக் கண்ணா ஒன்று நீ கைக்கரவேல்” என்றாள். இறையருள் எதையும் நிறுத்திக் கொள்வது இல்லை, தன்னிடம் முழுவதும் சரணடைந்த ஆத்மாவுக்குத் தன்னை முழுவதுமாகத் தருகிறது.  இந்த அனுபவத்தை திருமூலர் தந்திரம் 9ல் விளக்கியுள்ளார்.

இவ்வாறஇறையருளை விளக்கிய திருமூலர் தான் இறைவனை ஒரு பசுவை அழைக்கும் கன்றைப் போல அழைக்கிறேன் என்கிறார். தாய்ப் பசுவுக்குத் தான் கன்றுக்கு எதைக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நன்றாகத் தெரியும்.  அது கன்று கேட்கும் வரை காத்திருப்பதில்லை.  கன்று குரல் கொடுப்பது தாய்க்குத் தனது நன்றியைக் காட்டுவதற்குத்தான், தனது அன்பைத் தெரிவிப்பதற்குத்தான்.  அதேபோல் திருமூலரும் இறைவனை ஞானத்தை வேண்டி அழைக்கிறேன் என்று கூறுகிறார்.