24. The essence of Tirumandiram

Verse 24
நான்பெற்ற இன்பம் பெறுகஇவ் வையகம்
வான்பற்றி நின்ற மறைப்பொருள் சொல்லிடின்
ஊன்பற்றி நின்ற உணர்வுறும் மந்திரம்
தான்பற்றப் பற்றத் தலைப்படுந் தானே. 

Translation:
Let this world enjoy the bliss I enjoyed
If the essence/hidden object that stood holding the sky/that the sky -held is spoken about
The consciousness that remains holding the body will experience mantra
If held repeatedly, it will attain it.

Commentary: This verse is an example of the Siddha attitude. The Siddhas never hoard their knowledge but willingly share it with worthy souls. They do not think that knowledge is the exclusive rights of some, that it should be shielded from the public. Tirumular wants the whole world to enjoy the bliss that he enjoyed. What is this bliss and how to get it?
This is explained by the next line. When the knowledge about the object that remains pervading the sky or the object that the sky holds on to remain is imparted the consciousness which remains holding on to the body will attain mantra. The term “maraipporul” means the essence of the “marai” or Veda. It also means the entity that remains concealed, that which is not easy to perceive, the supreme consciousness. When the limited consciousness that is present within the body knows about this supreme consciousness it attains mantra. Mantra means that which is contemplated up on. Thus the limited consciousness contemplates up on the supreme consciousness. This is dhyana. When this becomes an uninterrupted process the limited consciousness will become supreme consciousness. This is the bliss that Tirumular enjoyed, this is the bliss that he wants the world to enjoy.
This verse thus explains its name, mandiram. From this we learn that Tirumular wishes the readers of this composition to contemplate up on the verses and use it a way to attain supreme consciousness.

இப்பாடலின் முதல் வரி சித்தர்களின் மனப்பாங்கை விளக்குகிறது. சித்தர்கள் “யாம் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்” அதாவது தான் அனுபவித்த பரவவுணர்வை இவ்வுலகில் உள்ள அனைவரும் அன்பவிக்க வேண்டும் என்று விரும்புபவர்கள். தான் மட்டுமே உயர்ந்த நிலையைப் பெற வேண்டும், புகழ் பெருமையை அடையவேண்டும், சர்வ சக்திகளையும் பெறவேண்டும் என்று சித்தர்கள் ஒருபோதும் எண்ணுவதில்லை. அதைத்தான் இப்பாடலின் முதல் வரி காட்டுகிறது. திருமூலர் அடுத்த வரியில் இந்த இன்பத்தை எவ்வாறு பெறுவது என்று கூறுகிறார். வான் பற்றி நின்ற மறைப்பொருள் என்பதற்குப் பல விளக்கங்கள் தோன்றுகின்றன. வான் என்பது ஆகாயம் அல்லது பரவெளி, அதனைப் பற்றி நிற்பது அல்லது அதனால் பற்றப்படுவது பரவுணர்வு. இந்தப் பொருள்தான் வேதத்தின் சாரம், எளிதில் புலப்படாது மறைந்து நிற்கும் பொருள். இதைப் பற்றிய அறிவைப் பெற்றால் உடலைப் பற்றி நிற்கும் எல்லைக்குட்பட்ட உணர்வு மந்திரம் உறும் என்கிறார் திருமூலர். மாத்திரம் அல்லது மந்த்ரா என்பது மனத்தால் விடாமல் ஒன்றை எண்ணுவது தியானிப்பது. இவ்வாறு வான்பற்றி நின்ற பரவுணர்வை எல்லைக்குட்பட்ட உணர்வான ஜீவன் தியானித்தால் அது பரவுணர்வாக மாறுகிறது.
இந்த இன்பத்தைத்தான் திருமூலர் பெற்றார், இதைத்தான் அவர் உலகம் பெறவேண்டும் என்று விரும்புகிறார். இதுதான் திருமந்திரத்தின் நோக்கம்.